நகராத வாழ்க்கை

பூக்களாய் இருக்கிறது வனமெங்கும்.
கன்னங்களில் விரல் பதித்து வியப்பை சிந்துகிறேன்.
பாதங்கள் பதிக்கும் ஒற்றையடிப்பாதையில் நெருஞ்சி முட்கள்
குதிகால் உயர்த்தியும்
முன் கால் ஊன்றியும் நடை பழகுகிறேன்.
வறட்டியும், வைக்கோலுமாய் வாழ்ந்த நாட்களில்
உடலின் ரத்தமெல்லாம் வியர்வையாய் வடிய
நாகரீகத்தொட்டில் நகரம் சென்றுவிட்டால்
தாலாட்டு இன்றி உறக்கம் தழுவும் கனவுகளோடு

இங்கோ
தலையணைக்கடியில் நெருஞ்சியும்
கனவுகளில் வனத்தின் பூக்களும்.

எதிரிகள் என்றால் முகம் திருப்பலாம்
நண்பர்கள் என்றால் கை குலுக்கலாம்
உறவுகள் என்றால் புன்னகை சிந்தலாம்.
ஒரு காலம் உறவாய் இருந்து
உணர்வுகளைப்பகிரும் நட்பாய் மாறி
எதிரியாய் நிறம் மாறியவருடன் என்ன செய்யலாம்?

நானும் கற்றுக்கொள்கிறேன்.
எதிரியின் முகம் பார்த்து
மௌனமாய்ப்புன்னகையும்
மனதில் குரோதமும் கொள்ள.

புரியாத நாகரீகங்கள்.
படியாத மனோபாவங்கள்
புது வாழ்க்கை கற்றுத்தரப்படுகிறது.
மனம் ஒன்றாத போதும்
உயிர் வாழ்தலுக்காய் சரிசெய்தலும் சமன் செய்தலுமாய்
வெறுமையாய் நாட்கள் நகர
வாழ்க்கை மட்டும் வறட்டியோடும் வைக்கோலோடும் நின்று போயிருந்தது.