ஷஹீத் திவஸ் – 23.03.12

அந்தமான் தீவுகளில் கடந்த மார்ச் மாதம் 23ம் தேதி அன்று ஷஹீத் திவஸ் அதாவது நாட்டுக்காக உயிர் தந்த தியாகச் செம்மல்களின் தினம் என்று பொருளாம். பஞ்சாப் சிங்கம் பகத்சிங் மற்றும் அவர் நண்பர்கள் இருவரும் தூக்கிலிட்ட தினத்தை ஷஹீத் திவஸ் என்று அனுசரிக்கிறார்கள். அன்றைய தினம் தீவுகளின் கலை மற்றும் பண்பாட்டுத் துறையினர், சர்வ பாஷா கவி சம்மேளன் – அனைத்து மொழிக் கவியரங்கம் ஒன்றினுக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். இக்கவியரங்கில் தேசப்பற்று குறித்த கவிதைகள் இடம் பெற்றன. தமிழ், இந்தி, பஞ்சாபி, மராத்தி, பெங்காலி, மலையாளம், தெலுங்கு, நிக்கோபாரி, பெரு அந்தமானி ஆகிய மொழிக்கவிதைகள் இடம் பெற்றன. இந்தக் கவியரங்கின் சிறப்பு, முதல் முதலில்,தீவுகளின் பெரிய அந்தமானியர் என்ற ஆதிவாசி இனத்து இளைஞர் ஒருவர் அவர்களது மொழியில் கவிதை அரங்கேற்றினார்.

மொழி புரியாத போதும், கவிதை என்பது எல்லா மொழியிலுமே அழகானது சேமிப்புக்கலன் என்பது புரிந்தது. கவிதை என்பது மின்சாரம் போல, எல்லா மொழிக்கும் ஒளி கொடுத்து உயிர் கொடுக்கும் சமாச்சாரம்.

ஷஹீத் திவஸ் கவியரங்கில் தமிழ் மொழியில் கவிதை வழங்கும் வாய்ப்பு எனக்கு வழங்கப்பட்டது. இதற்கு அ. & நி தீவுகளின் கல்வித்துறை துணை இயக்குநர் உயர்திரு ம. அய்யாராஜு அவர்களுக்கு நன்றி கூற வேண்டும்.

பசுமை வயல்களும் பரந்த வெளிகளும்

ஓடும் நதிகளும் உயர்ந்த மலைகளுமாய் அழகிய பாரதம்.

பண்பாடும் பாரம்பர்யமும், கலைகளும் கலாச்சாரமும்

அழகியலும், ஆன்மீகமும் செழித்த பாரதம்.

வளங்களும் செல்வங்களும் வறுமையற்ற வாழ்க்கை நெறிகளும்

பொன்னும், மணியும், முத்தும் கொழித்த பாரதம்

பழுத்த மரம் கண்டால் பரங்கியர் உள்ளம் பொறுக்காது.

நாடு பிடிக்கும் ஆசையில் வந்து காலைப்பிடித்து, வாலைப்பிடித்து

பின் கழுத்தைப் பிடித்து, பிரித்தாளும் சூழ்ச்சியில்

பாரதத்தைப் பிணைத்துக்கொண்டது பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம்.

ஒற்றுமையே பலம் என்பதை

உணராத இந்தியர்கள் பட்ட பாடுகள் எத்தனை?

மண்ணோடு மண்ணான மாநிலங்கள் எத்தனை?

சிதைந்து போன சிம்மாசனங்கள் எத்தனை?

அழிக்கப்பட்ட அடையாளங்கள் எத்தனை?

உடைக்கப்பட்ட கோவில்கள், கலைச்சின்னங்கள் எத்தனை?

அடிமையாய் உயிர் நீத்த அரசர்கள் எத்தனை?

வீரம் காட்டி போர்க்களத்தில் உயிர் தந்த உத்தமர்கள் எத்தனை?

பாழும் பரங்கியர் முன் அத்தனையும்

பலியானது போக வேறொன்றும் மிச்சமில்லை.

மானம் பெரிதென்று வாழ்ந்த மறத்தமிழர்

வேலு நாச்சியார், வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன்

ஊமைத் துரை, மருது சகோதரர்கள்

மண்டியிட மறுத்தவரை பரங்கியன்

கொன்று பழி தீர்த்தான்.

சுடர் கவிதை கொண்டு

சுதந்திர கனல் பெருக்கிய சுப்ரமண்யபாரதி

புதுமைகள் சொல்லும்

புதுவைக்குயில் பாரதிதாசன்

செக்கிழுத்த செம்மல், கப்பலோட்டிய தமிழன் வ.உ.சிதம்பரம்

சிறைவாசப்பரிசாய், தொழு நோய் கண்ட சுப்ரமண்ய சிவா

கொடி காத்த குமரன், தில்லையாடி வள்ளியம்மை தாய் நாட்டு  

விடுதலைக்காய் தன்னையே தந்த வீர வாஞ்சி இவர்கள்

தமிழ் நாடு தந்த தியாகச்செம்மல்கள்

கத்தியின்றி ரத்தமின்றி

யுத்தம் செய்த அண்ணல் காந்தி

அவர் வழி, தனி வழி அது அறவழி

அந்த வழி வந்தவர்கள் கோடி என்றால்

இள ரத்தம் கொதிக்க ஆயுதமே பதில் என்று

யுத்த வழி வந்தவர்கள் கோடி.

ரத்தம் சிந்தி மாண்டவரும் கோடி

ரத்தம் கொடு சுதந்திரம் தருகிறேன் என்ற சுபாஷ்

வீழ்ந்தவனல்ல நான் விதைக்கப்பட்டவன் என்று

தூக்கிலிடும் போதும்

தூக்குக்கயிறை முத்தமிட்ட பஞ்சாப் சிங்கம் பகத்சிங்

இப்படி கோடானுகோடி சடலங்களின் மீது

எழுப்பப்பட்டது தான் இந்திய சுதந்திரக்கோட்டை

தியாகிகளின் எலும்புகளைக் கோர்த்து கம்பங்களாக்கி

உயரப்பறக்கிறது நமது தாயின் மணிக்கொடி

இங்கே

நீல நிறக்கடலும் கரு நீரானது கூட

எங்கள் சுதந்திரப்போராட்ட தியாகிகள் சிந்திய ரத்தத்தால்.

கூண்டுச்சிறையின் ஒவ்வொரு சுவரும்

கோடிக்கதைகள் சொல்லி நிற்கும்.

கசையடி பட்டோரின் கண்ணீரும் ரத்தமும் வலியும்

புழுத்த உணவில் உயிர் வளர்த்த கொடுமைகளும்

அந்த ஆலமரத்தின் வேர்களே அறியும்.

இனி வேண்டாம் இப்படி ஒரு கொடுமை

மானுடம் வாழும் எந்த மூலையிலும்

இருக்கட்டும் நமக்குள் எத்தனையோ வேற்றுமைகள்.

உடையில்,உணவில், மொழியில், மதத்தில், பண்பாட்டில்

இருக்கட்டும் நமக்குள் எத்தனையோ வேற்றுமைகள்

என்றும் வேண்டாம் வேற்றுமை

நாம் இந்தியர், நாம் இந்தியர் என்னும்  உணர்வில்

என்றும் வேண்டாம் வேற்றுமை

நாம் இந்தியர், நாம் இந்தியர் என்ற உணர்வில் மட்டும்

என்றும் வேண்டாம் வேற்றுமை.