கொத்தடிமைகள்

கண்ணாடிப்பாத்திரமாயும்
மண்பாத்திரமாயும் வர்ணிக்கப்பட்ட நான்
சிகரங்களை நோக்கி
பயணப்படும் போதெல்லாம்
உடைந்துவிடுவேனென்று ஒளித்துவைக்கபட்டேன்.
சிட்டுக்குருவியாய்
சிறகசைக்கத் துடித்தபோதெல்லாம்
என் வானமே மறைக்கப்பட்டது.

மண்ணுக்குள் புதைத்த
மரம் கரியாகும் இயற்கை மாற்றம் போல்
என்னை நொறுக்கி
எண்ணம் திருத்தி
புடம் போட்டு புடம் போட்டு
இரும்பாய் என்னை வடித்துக்கொள்ள
உறுக்கி வடிக்க உலையாய்த் தேடி ஒப்புக்கொடுக்க
உள்ளே இரும்பாய் வெளியே பூவாய்..

நீரருவியாயிருந்த
என் பிரவாகங்களை அணைகட்டி
துடிக்கும் கன்றாய்த் துள்ளிய என்
திமிறல்களை இறுக்கி அடக்கி
மூக்கணாங்கயிறால் முறுக்கிப் பிணைத்து
மதம் கொண்ட பிடியாய் முறித்துக்கிளம்ப
அங்குசமிட்டு அடக்கி
உத்தரவுகளுக்கு பணித்து
தும்பிக்கை நீட்டி யாசகம் கேட்டு நான்...
இன்றும்
என் சக்தி நினைவு வரும்போதெல்லாம்
குடும்பம் என்ற சங்கிலியும்
குழந்தை என்ற சொடுக்குதலும்...